نوع مصیبتهایی که به انسان میرسد، به جهت مشکلات عملی یا اخلاقی فرد است که برای تربیت او بر او وارد میشود و فرد برای برطرفشدن آنها، باید به راهکار مناسب با هر یک از مصیبتها عمل کند تا اگر آثار سوء آخرتی دارد، از بین برود؛ چنان که روایات بسیاری به این معنا دلالت می کند.
امیرمؤمنان علی علیه السّلام میفرماید:
«هیچ یک از شیعه نیست که امری را که ما از آن نهی کردیم مرتکب شود و بمیرد؛ مگر این که به گرفتاری در مال و یا در فرزند و یا در خودش دچار میشود تا به واسطهی آن، گناهانش بریزد تا این که خداوند عزّوجلّ را در حالی ملاقات کند که بر او گناهی نباشد و گاهی مقداری گناه برای او میماند، لکن هنگام مرگ بر او سخت گرفته میشود.»
رسول خدا صلّی اللّه علیه وآله و سلّم نیز میفرماید:
«هیچ رنج و مرض و حزنی به مؤمن نمیرسد حتّی اضطرابی که فکرش را مشغول میکند، مگر این که خداوند به سبب آن، گناهانش را پاک میکند.»
چنین نگرش و توجههایی برای سالکان راه معنویت ضروری و اجتنابناپذیر است و بر اثر تفکّر در وقایع عالم، برای انسان حاصل میشود.
برگرفته از کتاب گامهای آغازین سلوک - استاد تحریری
نظر شما